91:1
قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش).
91:2
و قسم به ماه آن گاه که در پی آفتاب تابان در آید.
91:3
و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد.
91:4
و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد.
91:5
و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد.
91:6
و به زمین و آن که آن را بگسترد.
91:7
و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید.
91:8
و به او شر و خیر او را الهام کرد.
91:9
(قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود.
91:10
و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت.
91:11
طایفه ثمود از غرور و سرکشی (پیغمبر خود صالح را) تکذیب کردند.
91:12
هنگامی که شقی‌ترینشان (قدار بن سالف) بر انگیخته شد (تا ناقه صالح را پی کند).
91:13
و رسول خدا (صالح) به آنها گفت: این ناقه آیت خداست، از خدا بترسید و آن را سیراب گردانید.
91:14
آن قوم رسول را تکذیب و ناقه او را پی کردند، خدا هم آنان را به کیفر (ظلم و) گناهشان هلاک ساخت و شهرشان را با خاک یکسان نمود.
91:15
و هیچ باک از هلاک آنها نمی‌داشت (یا آنها هیچ از عاقبت بدگناه خود نمی‌ترسیدند).