96:1
(ای رسول گرامی برخیز و قرآن را) به نام پروردرگارت که خدای آفریننده عالم است (بر خلق) قرائت کن.
96:2
آن خدایی که آدمی را از خون بسته (که تحول نطفه است) بیافرید.
96:3
بخوان و (بدان که) پروردگار تو کریم‌ترین کریمان عالم است.
96:4
آن خدایی که بشر را علم نوشتن به قلم آموخت.
96:5
به آدمی آنچه را که نمی‌دانست تعلیم داد.
96:6
راستی که انسان سرکش و مغرور می‌شود.
96:7
چون که خود را در غنا و دارایی ببیند.
96:8
محققا (پس از مرگ) باز گشت به سوی پروردگار تو خواهد بود.
96:9
دیدی آن کس را که منع (و تمسخر) می‌کرد؟
96:10
آن بنده خدای را که به نماز مشغول شد؟ (مراد ابو جهل است که بر نماز، پیغمبر و اصحابش را به مسخرگی می‌آزرد).
96:11
آیا چه می‌بینی اگر آن بنده (یا رسول) به راه راست باشد.
96:12
و خلق را به تقوا و پرهیزکاری امر کند (حال آنکه او را از نماز باز می‌دارد چگونه خواهد بود).
96:13
آیا شما مردم بر این کس که حق را تکذیب می‌کند و (از رسول او) رو می‌گرداند چه رأی می‌دهید؟
96:14
آیا او ندانست که خدا (اعمال زشتش را) می‌بیند (و از او روزی انتقام می‌کشد).
96:15
هرگز (این را نداند) ، اگر او (از کفر و ظلم و تکذیبش) دست نکشد البته ما موی پیشانیشن (به قهر و انتقام) بگیریم.
96:16
آن پیشانی دروغزن خطا پیشه را (به خاک هلاک کشیم).
96:17
آن گاه او هر که از قبیله و عشیره خود را خواهد بخواند (که از هلاکش برهانند و هیچ کس نتواند).
96:18
ما هم زبانیه دوزخ را (که فرشتگان قهر و عذاب و مأموران آتش جهنم‌اند، بر گرفتن او) می‌خوانیم.
96:19
(ای رسول گرامی) چنین نیست (که ابو جهل پنداشته که تو را به زجر و ظلم مطیع خود تواند کرد) تو هیچ از او اطاعت مکن و به نماز و سجده خدا پرداز و به حق نزدیک شو (که سجده و نماز موجب قرب حضرت بی نیاز است).